Νομίζαμε ότι στον πληγωμένο χώρο του βόλεϊ που βάλλεται από παντού τα είχαμε δει όλα. Ε λοιπόν όχι. Η ομάδα μας των κορασίδων αντιμετώπιζε το Σάββατο τις ΑΜΑΖΟΝΕΣ Ν. ΕΡΥΘΡΑΙΑΣ σε παιχνίδι για τη β' φάση του πρωταθλήματος κορασίδων. Και οι δύο ομάδες ήταν αήττητες μέχρι εκείνη τη στιγμή. Η ομάδα μας ξεκίνησε παίζοντας πολύ άσχημα και βρέθηκε πίσω στο σκορ με 2-0 σετ. Αποφάσισε να σοβαρευτεί στο τρίτο και να το πάρει με 17 ενώ με την ίδια διάθεση μπήκε και στο τέταρτο κερδίζοντας 13-4. Και εκεί που τα παιδιά αρχίζουν να παίρνουν πάνω τους και να παίζουν λίγο καλύτερα έρχονται στο γήπεδο κάποιοι κύριοι από το μπάσκετ λέει που είναι στην Α2 και δίνουν εντολή να φύγουμε από το γήπεδο γιατί τελείωσε ο χρόνος μας. Η εντολή εκτελέστηκε γιατί ήταν λέει από ψηλά, κερδίσαμε το παιχνίδι με 3-0σετ στα χαρτιά και όλα καλά όλα ωραία.
Εξηγήστε μου κάποιος με ποιο τρόπο αυτά τα παιδιά θα ξαναπατήσουν το πόδι τους στο γήπεδο όταν όλοι οι κόποι και οι προσπάθειες τους που μετουσιώνονται σε έναν αγώνα βόλεϊ πάνε στράφι αφού ο αγώνας πραγματοποιείται λειψός. Δεν ξέρω αν έφταιγε ο κακός προγραμματισμός του γηπέδου ή των ομάδων ή οτιδήποτε άλλο, ξέρω πως αν κάτι τέτοιο γινόταν σε δικό μου παιδί θα του λεγα να δοκιμάσει κάνα άλλο άθλημα.
